i hate school

...i dont wanna go to school i dont need no education i dont wanna be like you i dont wanna save the nation...

Dit was de tekst van iemand op msn ... doet me denken aan mijn eigen school tijd.

"I hate school!" schreef ik overal waar de leraars het niet konden zien. Maandagochtend was het rotste moment van de week want er zouden dan weer vijf lange dagen beginnen van stilzitten, luisteren, opletten zonder weg te dromen (moeilijk!!), doen alsof je alles snapt, beleefd zijn alsof je de grootste hypocriet van de wereld bent en zeker nooit zeggen wat je echt denkt. Dan gaan ze namelijk nog meer vragen stellen, want dan denken ze dat je het interessant vind...

Vijf lange dagen ... ik weet nu nog steeds hoe lang die dagen waren. Elke minuut voelde aan als een uur. Rotschoolbanken, toemstemming vragen om te mogen plassen, luisteren naar een leerkracht die de indruk geeft dat ie echt enthousiast is van zijn vak ... niet kunnen begrijpen hoe iemand enthousiast kan zijn van iets wat op school gebeurt.

En dan wachten ... wachten tot het twintig na drie was, soms zelfs tot tien na vier ... Echt waar, de dagen van acht uur in plaats van zeven waren een regelrechte ramp. Aan het eind van zo'n dag was ik echt helemaal op. En soms hadden we zelfs 2 zulke dagen op een rij.

Ondertussen weet ik beter, hoopt U nu te lezen. En ja, inderdaad ik weet wel beter nu. De school heeft ook wel een nut. Maar dat doet niets weg van het gevoel dat ik erbij had. Ik had ZO een hekel aan stilzitten he. Nog trouwens.

En dan de weekends ... daar was altijd iets mis mee. Op zich maakte het niets uit wat er gebeurde tijdens het weekend. Was er jeugd of niet, gingen we naar familie of niet: ER WAS IN ELK GEVAL GEEN SCHOOL! en daarom kon het weekend nooit stuk! Alleen er was inderdaad iets mis mee ... zondagavond was het gedaan. En hoe lang de vorige week ook leek te duren ... Het kwam allemaal weer terug ... vijf lange dagen ... stilzitten ... enzovoort.

Herken je jezelf? Je bent niet de enige ...

Maar er is hoop ... Op een dag is het zover, dan ben je geslaagd, en dan is het middelbaar gedaan! Je moet wel nog een paar keer terug gaan voor diploma en copie van diploma en ... Maar dan kunnen ze je niks meer doen ... Dan zijn ze niet meer de baas ...

Tuurlijk, ik herhaal het, ik weet ondertussen beter. Ik snap echt wel het nut en de logica van school. Ik waardeer de vele leerkrachten in ons midden. Zonder school heb je geen toekomst. Zonder school had ik dit nooit zonder spelfouten kunnen schrijven (de spelfouten die U toch vindt zijn eigenlijk gewoon typfouten). En we mogen blij zijn dat we onderwijs hebben in ons land.

Maar weet je, daar hebben de scholieren aan wie ik schrijf, op dit moment geen boodschap aan. Dus ik ga er niet verder over uitweiden.

Het goede nieuws is gewoon: Op een dag is het voorbij. Begin dus maar af te tellen ... De jaren, maanden, dagen. Echt waar, ik heb het zelf meegemaakt en elk jaar in juni vier ik mijn eigen stille jubileum ... ik ben ondertussen al 13.5 jaar vrij van het middelbaar en ben er nog steeds blij om. Die dag komt ook ooit voor jullie, dus hou vol en doe je best zodat je er op een dag gewoon vanaf bent.

Als je wilt, tel ik mee.

leven: betreden op eigen risico

Tegenwoordig is niemand meer veilig voor zichzelf, een privé leven bestaat niet meer sinds de laatste ontwikkelingen online. Blogspots, Msn-Spaces, iGoogle, Facebook, Hyves, Netlog, eBay, Yahoogroups, noem maar op. Iedereen die daar een profiel aanmaakt, maakt iets bekend over zichzelf. Waar je woont, hoe je denkt, wie je vrienden zijn, waar je foto’s van maakt, mensen komen alles van je te weten. Je voelt je bekeken. Sommigen vragen zich af: Is het wel veilig dat zoveel mensen al die dingen van mij weten? Is het niet een beetje extreem aan het worden? Is het zelfs nog nuttig?

Hetzelfde geldt voor mensen die zelf geen “page” aanmaken, maar wel vaak op zoek gaan naar informatie op het web. Je bent onderzoek aan ’t doen voor een spreekbeurt, of je moet lesgeven. Je probeert je kinderen goed op te voeden of je probeert politiek bewust te worden en je zoekt advies online. Ook in dat geval ben je niet veilig. Voer een sleutelwoord in op een zoekmachine en je vind wellicht tientallen of honderden pagina’s die er iets over vertellen. Maar hoe zeker kun je zijn dat wat je vind ook waar is? Welke garantie heb je dat wat je vindt, ook wel degelijk klopt?

Nee, het betreden van het internet houdt risico’s in.

We draaien de wereld even 100 jaar terug. We bevinden ons in een klein dorpje, ergens in Vlaanderen. Het wonen in een dorp – zonder internet dus – was best veilig.

Als je iets deed, merkte niemand het op. Nergens was een nieuwsgierige buurvrouw te bekennen, en zeker al geen die graag roddelde. In de rij bij de bakker werd alleen maar over het weer gesproken, en natuurlijk nooit over de persoon die juist vertrokken was. Kreeg er iemand verkering, dan werd er niet over gesproken. Maakte iemand een fout, dan werd het steeds met de mantel der liefde bedekt.

Iedereen die zijn mening wilde delen met anderen, ging altijd eerst even met mijnheer pastoor, de dokter of de onderwijzer praten. Meningen waren dus niet verdeeld, de waarheid was steeds makkelijk te achterhalen. Vroeg je bij de beenhouwer om medisch advies, moest je niet bang zijn voor een foute versie van het verhaal. Hij zou nooit zijn mond open trekken, als hij niet zeker wist waar hij over sprak, zelfs niet als zijn overgrootmoeder dezelfde symptomen had als jij nu noemt.

Grootspraak, roddel, speculatie, meningsverschillen, woorden verdraaien, leugens, twist, al die dingen bestonden niet, voor de komst van het internet. Het is een regelrechte schande, dat internet!

Of...?

eenvoud

Ik moet dit gewoon kwijt...

Geniet van het leven...

Wanneer was de laatste keer dat je iets deed, zonder doel, zonder nut, zonder reden, zonder ...

Een paar weken geleden waren we met de hele familie op "Zaventem zingt" (www.vlaanderenzingt.be).

Allerlei mensen die elkaar niet kennen en die ook niets gemeen hebben, samen allerlei domme liedjes zingen, met een groot podium voor je, een krant in de hand, de meesten met een pint in de andere hand... Klinkt het aantrekkelijk? Waarschijnlijk niet. Ik heb ook geen zin om die avond als een hemel te beschrijven. Je moet er gewoon geweest zijn...

Maar wat ik gewoon bijzonder vond, was de eenvoud... Er was geen visie met een tienstappenplan en een doelgerichtheid.

Het was gewoon gezellig.

Er was geen nationalistische arrogante achtergrond die meespeelde. Het waren vooral Vlaamse en Hollandse liedjes, maar er zaten ook Engels en Franse en andere liedjes tussen: niemand deed er moeilijk over.

Het was gewoon normaal.

En dat mis ik vaak om mij heen: die normaal-heid.

Geen gezever van kwaliteit op het podium of kwaliteit bij het geluid: iedereen was verantwoordelijk om er iets van te maken.

De eenvoud, dat was wat mij het meeste aansprak.

Ik zou willen eindigen met een oproep. Maar dat maakt het weer zo nuttig. Zelfs nuttig was die avond niet. En daarom was het gewoon echt tof.

Bye,

Henri

bruggenbouwer?

Als blogger noem ik mezelf voorlopig een bruggenbouwer…

Dankzij mijn job als jeugdwerker leer ik heel veel jongeren kennen, maar werk ik ook samen met andere leiders, jeugdwerkers, etc. Ik geniet van de mengelmoes waar ik middenin zit.

Boeiend, want zo leer je vaak verschillende kanten van hetzelfde soort verhaal kennen. Zo ontdek je dat wat logisch is voor de ene, onaanvaardbaar is voor de andere. Zo leer je dat de uiterst goede bedoelingen van de ene, waarschijnlijk fataal zouden zijn als de andere ermee aan de slag zou gaan. Ongelooflijk maar waar. En beide kanten zijn 100% ware verhalen! En ze kunnen zoveel van elkaar leren!

Leiders wil ik oproepen om de stem van de jongeren serieus te nemen… Jongeren wil ik oproepen om de ervaring van de ouderen te waarderen… Misschien is dat dan wel mijn ding: bruggen bouwen tussen al die soorten mensen…

Noord-Ierland ligt me nauw aan het hart. Niet alleen door de geschiedenis die ons veel leert of de natuur waar je zo met volle teugen van kunt genieten. Vooral de vele goede vrienden die ik er gemaakt heb doen me steeds terug denken aan deze prachtige plek. Een van de plaatsen die ik bezocht heb is The Giant’s Causeway. Hieronder de legende, een verhaaltje dat dit bovenstaande misschien een stuk duidelijker maakt:

“The Giants Causeway is omgeven door mythen en legendes. De beroemdste legende gaat over twee rivaliserende reuzen, Benandonner, die in Schotland woonde, en Finn MacCool in Ierland. Beide reuzen riepen regelmatig heen en weer om elkaar uit te dagen. Finn MacCool was slechts 16 meter groot en hij besloot om een rotsachtig pad te bouwen over de zee tussen de twee landen. Alleen met zo'n pad kon de echte uitdaging en krachtmeting beginnen. Hij begon aan het bouwwerk, maar viel in slaap van de zware arbeid. Zijn vrouw Oonagh vond hem en zag de werkelijk grote Benandonner aankomen van de andere kant. Omdat ze wist dat haar man deze reus niet zou aankunnen, bedekte ze hem met een mantel te midden van de rotsen. Benandonner eiste dat ze hem vertelde waar haar man was. Oonagh antwoordde, wees naar haar slapende man onder de mantel, en zei "Stil, of je gaat mijn zoontje nog wakker maken." Toen Benandonner dit zag, bedacht hij zich; als dit de grootte as van hun kind, hoe veel groter zou de man dan wel niet zijn! Hij rende terug naar Schotland en verbrijzelde daarmee het pad van rotsen.”

Stel je voor: een brug bouwen tussen Ierland en Schotland!

Wel, als dat al mogelijk lijkt in de verbeelding van mensen, dan moet het met de hulp van God toch ook mogelijk zijn om bruggen te bouwen tussen mensen? Dan moet het toch lukken om mensen dichter bij elkaar te brengen?